Vrijdag 19 januari 2024
Ieder jaar in de periode Januari of Februari organiseer ik een winterweekend, we zouden met zijn vieren gaan maar op het laatste moment bleven alleen Leo en ik over. Omdat we met zijn tweeën waren besloten om naar de Vlagberg, een natuurcamping van Staatsbosbeheer te gaan. Een aantal dagen voor onze komst was er sneeuw gevallen in Sint Anthonis, wat het landschap meteen winters maakt. Met nachttemperaturen van -2,7 en windkracht 3 voelt het in de avond aan als -7.
Hoewel ik normaliter onder een tarp lig leek het me deze keer een mooie gelegenheid om een trekkerstentje mee te nemen. Dit is een twee persoons tentje van het merk Coleman, met bagage slechts groot genoeg voor één volwassen persoon. Leo gebruikt de laatste jaren een 2 persoons karpertent, zodat hij er met zijn veldbedje in kan gaan liggen. Onze komst werd vrij snel opgemerkt door een roodborstje, welke ons het hele weekend heeft bijgestaan soms bracht hij/zij zelfs een bezoek in onze tenten om even te controleren of we alle etensresten wel hadden opgeruimd. hij gaf mij in ieder geval de kans om mooie natuurfoto’s te maken.
Leo had inmiddels zijn onderkomen ook klaar, we maken meestal met een zeil een afdak waar we onder kunnen gaan zitten mocht het gaan regenen of sneeuwen. Leo zijn tent vormde hier een mooie basis voor. Toen ik mijn stoel even onbeheerd achterliet werd hij gelijk geïnspecteerd ;).
Nadat we onze tenten hadden ingericht was het tijd om de omgeving te verkennen, natuurlijk met kaart en kompas. Google maps en een GPS vind ik namelijk vals spelen. Ik kwam er op een gegeven moment achter dat ik een afslag had gemist, waarschijnlijk doordat de sneeuw in het heidegebied de paden dusdanig heeft gecamoufleerd dat ik ze niet als zijnde pad herkende. Wat je dan doet is terug naar het laatst bekende stuk lopen en met kaart en kompas goed de omgeving afscannen naar herkenningspunten die je op de kaart en in het veld ook ziet. Als je jezelf weer hebt georiënteerd kun je de toch voorzetten. Veel mensen raken in paniek waardoor ze niet helder meer nadenken, hierdoor loop je rondjes of raak je te ver uit koers.
Na een korte verkenningstocht van ongeveer drie kwartier waren we weer terug op onze kampeerplek, inmiddels was het tijd om het eten te bereiden. Normaal verzorgt Leo onze kok alle maaltijden, maar ook de kok heeft af en toe recht op vakantie. Dus hadden we afgesproken dat ieder zijn eigen maaltijden zou bereiden. Ik heb het hele weekend gekookt op een esbit spiritus kookset, je hebt wat meer geduld nodig maar het is een stuk stiller als alle andere branders. We mochten op het kampterrein ook op een houtvuurtje koken maar dan moesten we 30cm van de grond af stoken. Ik wilde met minimale middelen op pad en had dus geen zin om allerlei stooktonnen etc. mee te zeulen.
Het zitmatje zorgt ervoor dat ik niet op de koude grond hoef te zitten. Ik maak gebruik van gevriesdroogde maaltijden, dit voedsel is ideaal voor trektochten. Je giet kokend water in de verpakking, even roeren en 8-10 minuten laten staan om het vervolgens uit de verpakking op te eten. Het voordeel is dat je pannenset zo schoon blijft. Water is in de natuur in veel gebieden vaak in overvloede aanwezig.
Ik had een heerlijk chili con carne maaltijd op en Leo had nog wat Nasi die over was van de dag ervoor opgebakken en opgegeten. Tijdens het eten kregen we weer bezoek van het roodborstje, toch even kijken of we niets hebben laten vallen. En natuurlijk had het vogeltje weer geluk.
Na het eten begon het al wat donkerder te worden, de lucht was al een beetje gelig. Ik vroeg of Leo op de heide mee wilde kijken naar de zonsondergang. Na een kwartiertje wandelen waren we op de heide, het was zeker de moeite waard zoals de foto’s laten zien.
Eenmaal terug bij de tent hebben we een uurtje buiten gezeten, omdat we geen vuurtje hadden, kregen we door onze handschoenen heen toch last van koude handen. Omdat Leo een grote tent heeft zijn we daar in gaan zitten, een kopje warme koffie of cappuccino en wat mooie verhalen deed de tijd snel voorbij gaan. Rond 21:30 hadden we niets meer te vertellen en was het tijd om naar bed te gaan.
Zaterdag 20 januari 2024
Voor de winter maak ik gebruik van een Savotta FDF slaapmatje ontwikkeld voor het Finse leger, in combinatie met een donzen slaapzak van Millet met een comfort temperatuur van -12 moet dit voldoende zijn om het nachts lekker warm te houden. Halverwege de nacht word ik wakker met een koude rug, mijn donzen slaapzak lijkt zijn beste tijd te hebben gehad, niet van het gebruik maar van het verkeerd opslaan. Hij zit namelijk altijd in een compressiehoes, beter is het om hem uit te hangen als je hem langer niet gebruikt. Ik trek gauw mijn thermoshirt aan en zet nog een warme kop cappuccino, morgen ga ik dit anders aanpakken.
Na de cappuccino kruip ik nog even in de slaapzak, om 06:00 ben ik wakker en ga ik gewapend met een IR nachtkijker het bos in om te kijken of ik nog wat wild kan spotten. Als vrij snel hoor ik geritsel, vermoedelijk een ree ik ben echter te laat met het aanzetten van de nachtkijker. Een uur lang loop ik door het donkere bos bij ieder kruispunt kijk ik met de nachtkijker in de verte zie ik een ogen glinsteren, nadat ik inzoom zie ik nog net een marterachtige het bos in galopperen om vervolgens in het struikgewas uit het zicht te verdwijnen.
Eenmaal terug op het kampterrein heeft Leo al ontbeten, vandaag gaan we naar het Oorlogsmuseum in Overloon. Vanaf klein kind ben ik al geïnteresseerd in Defensie en de tweede wereldoorlog, hieronder een foto rapportage van het museum. Tachtig jaar geleden is in de omgeving van Overloon flink gevochten, hele dorpen zijn door het artillerie geschut bijna volledig verwoest.
In twee uur hebben we het museum doorlopen, hoewel ik hier bijna jaarlijks kom blijft het materieel wat de Geallieerden en Duitsers hadden indrukwekkend. Eenmaal terug op het kampterrein ga ik met mijn camera en 300mm lens klaar zitten om dan eindelijk eens die bonte specht op beeld vast te leggen, een koolmeesje kwam ook nog voorbij.
Intussen was Leo al druk bezig met het middageten, natuurlijks hamburgers 😉
Na het eten ga ik even alleen op pad om de heide verder te verkennen, natuurlijk gaat kaart en kompas mee. Ik kom onderweg een schuur tegen die zwaar beschadigd is, een briefje op de schuur geeft aan dat met de laatste storm een eik op de schuur is gevallen. Wat vreemd is dat de schuur niet op de stafkaart staat vermeld, normaliter staan deze er wel op.
Rond 4 uur ben ik terug op het kampterrein en begin ik aan het avondeten, vandaag nasi babi welke toch wel mijn favoriet is.
Na het eten gaan we weer naar de heide om mooie zonsondergang foto’s te maken, door de wolken is het nog mooier als de vorige avond.
Ook vanavond gaan we in de tent zitten, rong 21:00 uur vul ik mijn RVS drinkfles met heet water. Deze tip kreeg ik een keer van een marinier, als je deze in je slaapzak legt begin je al met een warme slaapzak. Een groot deel van de nacht zal deze warm blijven.
Zondag 21 januari 2024
Het nadeel van zo vroeg naar bed gaan is dat je ook extra vroeg wakker bent, om 04:00 uur ben ik klaar wakker en begin ik met een cappuccino. Even later ga ik wederom met mijn nachtkijker het bos in, ik hoor wat geritsel en zet de IR lamp aan. Ik zie op een kleine 30 meter afstand twee reeën met de voorpoot de sneeuw en de bladeren aan de kant duwen om zo nog wat voedsel te vinden.
Vijf minuten heb ik geduldig staan kijken, af en toe schuifelend naar voren om toch wat dichterbij te komen. Geluid maak ik niet of nauwelijks wellicht is mijn geur opgevallen. Een ree kijk recht naar mij, hij ziet me niet omdat het aardedonker is. Zij vertrouwt het niet en in enkele sprongen zit ze in de bosrand, ook de andere reegeit volgt ik zie ze nog achter het struikgewas verdwijnen.
Na enige tijd kom ik terug op het kampterrein en begin met het opruimen van mijn uitrusting, inmiddels is Leo ook wakker en beginnen we aan het ontbijt broodje ei, voor Leo met spek.
Het was weer een leuk weekendje, het roodborstje kwam nog even kijken toen we de auto aan het inladen waren.
(c) 2024 delaatstewoudloper.nl