Ongeveer een jaar geleden vroeg Eddy of ik een keertje met de kano naar Nijmegen wilde komen om een stukje te gaan varen door de Ooijpolder. Om de een of andere reden kwam het er steeds niet van, bijna wekelijks ben ik samen met kanomaatje Geert wel ergens op het water te vinden en zodoende kwam een tochtje door de Ooijpolder ter sprake. Al snel hadden we een datum gepland en het leek me leuk als Eddy hierbij kon aansluiten.
De Ooijpolder is een natuurgebied van ongeveer 2000 hectare, vanuit Duitsland gaat het Wylermeer over in het meer om vervolgens ter hoogte van Nijmegen van naam te veranderen in het Meertje. Via het Hollands-Duits gemaal word het overtollige water van de polders afgevoerd naar de Waal.
Omstreeks 7:00 had ik met Geert afgesproken bij de kanoclub om de boten te laden, een solo Canadees voor Geert en een Canadees voor Eddy en mij. Omstreeks 8:30 waren we ter hoogte van het Hollands-Duits gemaal ,ondertussen hadden we Eddy ook nog in Nijmegen opgehaald. Na het uitladen van de boten konden we meteen vertrekken.
Na iets meer als een uurtje gevaren te hebben kwamen we bij op Duits grondgebied bij het Wylermeer, het Wylermeer is ontstaan na de laatste ijstijd, aan de Zuidzijde van het meer kijk je naar de Duivelsberg welke een hoogte heeft van 75,9 meter. Linkse foto het Wylermeer en rechts de Duivelsberg.
Het Wylermeer was ons keerpunt en dus de plek om even aan de kant te gaan om wat te eten en te drinken. We zagen dit mooi plekje aan het begin van het Wylermeer, om bij het Wylerbergmeer te komen hoef je slechts het zandpad door het stukje bos af te lopen.
In de tijd dat Eddy de hamburgers aan het bakken was, speurde Geert met zijn kijker de omgeving af.
Nadat we de hamburgers op hadden wilden we toch even kijken hoe we met de spullen die we op dit moment bij hadden zouden kunnen overnachten. Geert ging in de kano liggen (klein zijn heeft ook voordelen) en met een tarp om hem heen blijft hij wel droog. Ik (Michel) heb de punt van de Canadees tussen twee stammen in gelegd, als je er onder gaat liggen blijf je grotendeels droog. De tarp kan je aan de windzijde ook nog tegen de kano aan binden zodat je beschut ligt. Wat droog riet zouden we gebruiken als isolatiematje en het zwemvest lijkt me een heerlijk kussen.
Inmiddels was het weer tijd om terug te varen, midden in het water zagen we een stuk muur liggen. Het zag er oud uit maar we kunnen het niet thuisbrengen.
Op de terugweg zie je vaak weer hele andere dingen, in de verte zagen we het kerkje van persingen en vanaf het water zie je een oud pensionaat “De Refter” wat verscholen ligt tussen de bossen bij Ubbergen.
Op de terugweg hadden we op sommige plekken flinke tegenwind, maar het is dan gewoon een kwestie van door blijven peddelen. Nadat we de de Waalbrug in de verte zagen zat de tocht er dan op. Het was weer een leuke gezellige tocht welke we weer af kunnen strepen van de Bucketlist.
(c) 2024 www.delaatstewoudloper.nl