Eind April verbleef ik met mijn gezin enkele dagen in de Belgische Ardennen, dit bosrijke middelgebergte is ruig en geeft je dan ook het gevoel dat je in een ver afgelegen land bevindt. Op maandag avond eerst een verkenningstocht gemaakt met stafkaart en kompas, hoewel ik in het bezit ben van een Garmin GPS blijft die altijd in de rugzak. Voor mij voelt het gebruik van een GPS tijdens een hike als valsspelen…
Eerst maar even op de kaart gekeken waar ik naar toe wilde gaan, we zaten boven op de top van de Saint Jacques, een berg met een hoogte van 441 meter. Op de kaart zag ik in het dal een riviertje lopen, via bospaadjes en wegen die door de bosbouwers zijn gemaakt daalde ik steeds verder van de berg af. Op een gegeven moment hoorde ik een riviertje stromen, enkele tientallen meters verder zag ik in het dal tussen de twee bergen dan eindelijk het riviertje. Snel het laatste steile stuk afgedaald en maar meteen even enkele foto’s gemaakt. Ik besloot de rivier enkele honderden meters te volgen tot ik aan het einde van de kaart was gekomen. Inmiddels was het al 19:00 uur, ik had beloofd om voor het donker terug te zijn. Met een flinke pas liep ik weer de berg op, tot ik op een gegeven moment een paadje tussen de weilanden in zag lopen in de richting van de rivier maar dan een flink stuk stroomopwaarts. Ik had het gevoel dat ik er even naar toe moest lopen, al vrij snel zag ik knaagsporen van een bever. Ik werd enthousiast en mijn pas versnelde, honderd meter verder zag ik een enorme beverdam die het hele gebied onder water heeft gezet. Ik besloot tot vlak aan de dam het gebied in te lopen, de twee ganzen die een meter of vijf verder zaten verroerde zich niet. Ik besloot het gebied eens goed te bestuderen, een kleine veertig meter verder lag er nog een dam in het water ik hoorde een flinke klap en zag in de verte een bever aan het werk. Na enkele minuten zag ik geen beweging meer, en besloot ik weer terug naar ons vakantieverblijf terug te keren.
De volgende ochtend om 06:00 op gestaan om eerst de beverdam te inspecteren, ik heb nog geprobeerd om wat dichter bij de tweede dam te komen maar het gebied was te drassig. Bij daglicht had het gebied wel iets weg van de Canadese wildernis, uitgestrekte naaldwouden, berken en wilgenbossen en de bever die het hele gebied onder water zet. Toen ik mijn vrouw en dochters over de beverdam vertelde wilden ze dit dan ook dolgraag zien. Gedurende de dinsdag in totaal een uurtje of zeven gewandeld, ik verwacht dat ik ongeveer 28 km heb afgelegd.
We hadden besloten om op woensdag weer huiswaarts te keren, wederom was ik om 06:00 wakker en besloot dan ook maar gelijk te vertrekken voor een ochtendwandeling. Na 200 meter zag ik op het pad een ree, kans om een foto te maken had ik niet want na enkele sprongen was het hertje verdwenen tussen de jonge sparrenbomen. Van mezelf moest ik nog een laatste keer naar de beverburcht, je weet maar nooit wat je ziet. Het gebied was wederom iets natter geworden, de bever zal er alles aan doen om te voorkomen dat de rivier droog valt. Na anderhalf uur was ik weer terug in ons vakantieverblijf, en besloten we nog even naar de watervallen van Coo te gaan. Stefanie mijn vrouw wilde voordat we huiswaarts zouden keren nog een keer naar de rivier wandelen, natuurlijk vond ik dat een goed idee.
(c) 2007-2022 De laatste woudloper