Bijna een jaar geleden heb ik de online cursus diersporen en spoorzoeken afgerond. De cursus leert je als een Forensisch Analist gevonden sporen te analyseren, om zo de dader te achterhalen. In het Nederlands kan een spoor bestaan uit; pootafdrukken, uitwerpselen, vacht, veren, vraatsporen, graafsporen, nestjes maar ook een bloed -of reukspoor valt onder deze categorie. In het Engels praten we bij pootafdrukken over tracks, al het andere valt daar onder het begrip signs.
Sporenzoeker doe ik als woudloper al jaren, maar het afgelopen jaar is er wel het één en ander veranderd. Na het volgen van de cursus diersporen ben ik beter in staat om juiste conclusies te trekken, bij een twijfelachtig spoor probeer ik allerlei dingen uit te sluiten om uiteindelijk tot een antwoord te komen. Begrijpen waarom een dier bepaalde dingen doet en wat zijn leefomgeving is helpt hier enorm bij. Een spoorzoeker worden doe je niet met alleen een cursus, het kost je vele uurtjes sporen waarnemen en volgen in de natuur. Hieronder een aantal van de opmerkelijkste diersporen van het afgelopen jaar.
Sporen van de Bever
We waren op vakantie in de Belgische Ardennen, op de eerste dag doe ik altijd een verkkeningsronde van de omgeving. Ik ben soms wel enkele uren op pad met kaart en kompas om wat mooie plekjes te zoeken. Op de kaart zag ik een klein stroompje in het dal, ik besloot daarheen te lopen. Op het pad naar het stroompje zag ik allerlei afgeknaagde berken en wilgenbomen ik werd enthousiast de bever woont hier.
Toen ik de de bocht doorkwam zag ik een enorme beverdam, heel het wilgenbos en aangrenzend weiland was ondergelopen en er sijpelde maar een klein beetje water door de dam. Ik heb een tijd lang het nieuw ontstaande landschap aan staan schouwen en in de verte zag ik een bever aan het werk. Een bever is uren per dag bezig met het onderhouden van zijn bouwwerken.
De afbeelding hierboven het typische waggelende spoor van een bever, in het midden tussen de poten het sleepspoor van zijn dikke staart. Dit spoor kwam ik tegen tijdens een wandeling langs de waal.
De Raaf
Begin 2022 liep ik met mijn vrouw Stefanie door een heidegebied, op een gegeven moment hoorde ik een geluid wat ik van de Amerikaanse natuurfilms herkende, het was het geluid van de raaf. We keken in de lucht en zagen hem wegvliegen de snavel is zo opvallend dat we het zeker wisten. In november vond ik loopsporen van een grote kraaiachtige in hetzelfde gebied, ik kan nadat ik de opgemeten maten heb gecontroleerd in mijn sporenboeken concluderen dat de maker een raaf moet zijn.
Sporen van de Das
Als je sporen van dassen wilt vinden moet je naar Zuid Limburg, in de zomer waren we op vakantie in Zuid Limburg wederom op pad met kaart en kompas richting het het Vijlnerbos. Dit bos is het hoogst gelegen bos van Nederland. Op weg naar het bos kwam ik mais tegen die was omgeduwd, van mijn zwager die boer is heb ik geleerd dat Dassen dit doen om bij de maiskolven te komen.
Ik vond het nodig om de omgeving af te zoeken naar nog meer aanwijzingen die duiden op dassen activiteit. Aan de rand van een kruising vond ik een latrine, dit is de plek waar dassen hun uitwerpselen droppen. Dassen zijn opportunistische jagers en eten wat ze tegenkomen zoals slakken, regenwormen, knaagdieren, paddenstoelen vruchten en bessen en mais. Resten hiervan kun je dan ook in hun uitwerpselen vinden.
De weg ligt een beetje verzonken in het landschap, ik vond in de helling een kleine dassenburcht. Dassen hebben vaak een hoofdburcht die generaties oud is en daarnaast hebben ze vaak nog wat kleinere burchten als jachtverblijf. Op de middelste foto hieronder zie je de scherpe nagelafdrukken in de Limburgse klei.
Enkele honderden meters van deze kleine burcht vond ik een enorme dassenburcht, in Januari kwam ik weer in deze omgeving nadat het had geregend . Toen vond ik een aantal mooie prenten in de modder.
De dag erop ben ik vroeg in de ochtend terug gegaan nog voordat het licht werd, toen ik in de buurt kwam zag ik twee dassen vanuit de burcht het aangrenzende pad oversteken tegen de steile helling omhoog. Vermoedelijk om hun burcht niet prijs te willen geven.
Wie is de dader?
Net als een echt forensisch onderzoeker is het niet altijd meteen duidelijk wie een bepaald spoor heeft achtergelaten. Zo kwam ik een sleepspoor tegen wat ik niet kon thuisbrengen, echter enkele honderden meters verder kwam ik een gelijkend spoor met de dader tegen. Het was het spoor van een regenworm.
Enkele weken geleden stond ik wederom voor een dilemma tijdens een wandeling zag ik op verschillende plekken eikels die op het prikkeldraad waren gestoken. Het is zeer onwaarschijnlijk dat een eikel vanuit de boom op de stekel van het prikkeldraad valt en daarop blijft steken, laat staan dat dit drie keer is gebeurd over een lengte van honderd meter. Ik dacht zelf eerst aan een klapekster die weleens een kever of een hagedis aan een doorn van een meidoorn of prikkeldraad hangt. Maar na wat onderzoek blijken eikels niet op het menu van de klapekster te staan.
Na wat research op het internet word dit vraagstuk vaker gesteld, de veroorzaker is hoogstwaarschijnlijk een Vlaamse gaai die eikels verzamelen voor hun wintervoorraad. Meestal begraven ze de eikels die ze soms wel meer als 10 km ver in hun bek meenemen. Het voordeel van een eikel op het prikkeldraad prikken is dat de eekhoorns ze niet kunnen stelen 😉
Het afgelopen jaar heb ik enorm veel over diersporen geleerd, wat wel duidelijk is dat het leerproces nooit stopt.
(c) 2023 De laatste woudloper